Ο Λου Σιουν (1881 – 1936) θεωρείται ο ιδρυτής της σύγχρονης κινέζικης λογοτεχνίας και η μεγαλύτερη μορφή της κινεζικής λογοτεχνίας του 20ού αιώνα. Το πραγματικό του όνομα ήταν Zhou Shuren. Έγραψε διηγήματα, δοκίμια, κριτικές, ποιήματα και νουβέλες και με το έργο του κατόρθωσε να καθιερώσει τη γλώσσα των απλών ανθρώπων στην κινεζική πεζογραφία.
Το έργο του χαρακτηρίζεται από μια αδιάκοπη, επώδυνη κι επιτακτική αναζήτηση του «χαρακτήρα των Κινέζων», που στη διάρκειά της η απαισιοδοξία της σκέψης του αντισταθμίζεται συνεχώς από την ακαταμάχητη αισιοδοξία της βούλησής του. Ο βαθύς ανθρωπισμός του, οι επαναστατικές απόψεις του και οι συνεχείς δραστηριότητές του για τον εκμοντερνισμό της κινεζικής λογοτεχνίας τον έκαναν έναν από τους ήρωες της μετεπαναστατικής Κίνας.
Στα Ελληνικά έχουν εκδοθεί τα έργα του «Ιστορίες του Παλιού Καιρού», «Το ημερολόγιο ενός τρελού», «Πολεμικές κραυγές», «Η καθημερινή ζωή του Κούλη» και «Η αληθινή ιστορία του Αχ Κ».
Ο Καζαντζάκης και ο Λου Σιούν έζησαν σχεδόν παράλληλα δημιούργησαν, όμως, σε δύο διαφορετικούς κόσμους, χωρίς ποτέ να συναντηθούν. Έχοντας εντοπιστεί πολλές ομοιότητες στο έργο των δύο συγγραφέων ο Λου Σιούν αποκαλείται ως «ο Κινέζος Καζαντζάκης», ενώ ο Καζαντζάκης ως «ο Έλληνας Λου Σιούν».
